IV

7. sierpnia 2011

     Ostatni dzień tych wspaniałych wakacji dobiegał końca. Niestety jak mówi bardzo mądre przysłowie, wszystko co dobre, szybko się kończy. Tak też było w tym przypadku. Nie spodziewałam się, że będę się aż tak dobrze bawić. W ciągu dnia zażywałam kąpieli słonecznych i korzystałam z lazurowego morza. Obmyśliłam też kilka nowych układów i przeczytałam w końcu, od dawien dawna odkładaną na później, książkę. Wieczorami natomiast znikałam na romantyczne spacery to z Mario, to z Marco. Z jednej strony czułam się okropnie, bo wykorzystywałam dobroć i zauroczenie chłopaków, z drugie jednak czułam się jak księżniczka. Piłkarze jeden przed drugim coraz bardziej się popisywali i zabiegali o moje względy. Götze przez cały czas mnie rozśmieszał i niby to niechcący muskał moje ciało. Nadal robił wszystko dosyć nieśmiało, ale z każdym dniem pozwalał sobie na więcej, co nie dało się ukryć bardzo mi schlebiało. Nawet Thomas zaczął coś podejrzewać i odbył z każdym z nich poważną rozmowę. Mi też się bez kazania nie obeszło.
     - Hani! - wykrzyczał na powitanie w hotelowej stołówce. Jakby coś podświadomie przeczuwając, wyślizgnęłam się tego dnia niepostrzeżenie z naszego pokoju. Jednak nie uszło to uwadze mojego kuzyna, bo dosłownie 5 minut później siedział już na przeciwko mnie jedząc śniadanie. - Może to i nie moja sprawa, ale... - zaczął przeżuwając.
     - Thomas, nie jest to twoja sprawa. - uśmiechnęłam się do niego niewinnie. - Ufasz mi chyba, nie? - kiwnął twierdząco głową. - No więc właśnie.
     - Ja tylko nie chcę, by któryś z nich cię zranił. - dodał troskliwie.
     - Wiem kochany. - ucałowałam go mocno w policzek.
     - Po prostu znam ich już bardzo długo. - zawahał się chwilę, bo chciał zadać pytanie ostrożnie dobierając słowa. - Jesteś śliczną dziewczyną i sama dobrze wiesz, że wielu mężczyznom obojętna nie jesteś...
     - Wiem. - wzruszyłam ramionami. - Ale spokojnie, żadnemu się do łóżka nie pcham. - wystawiłam mu język, bo dobrze wiedziałam do czego zmierzał.
     - Uff... - odetchnął z ulgą.
     - Tomi, ja cię znam nie od dziś i - zaczęłam się śmiać. - rozumiemy się bez słów, zapomniałeś? Uwierz mi, że też chciałabym spotkać miłość swojego życia, ale jakoś muszę jej szukać. - puściłam mu oczko.
     - Yhym... Ale widzę jak patrzysz na Mario.
     - Co? - zakrztusiłam się sokiem. Przecież ja nic nie czułam do tego piłkarza. To Marco miał być moim wybrankiem. Chyba... - Ale... - zaczęłam się tłumaczyć.
     - Hani ja też cię znam nie od dziś. Wiem, że Reus ci się podoba, z resztą jak większości lasek. Jest rozrywkowy i bardzo bezpośredni. Ale nigdy wcześniej nie widziałem cię tak szczęśliwej jak wtedy gdy w pobliżu pojawia się Götze.
     - Thomas? Ty myślałeś kiedyś o psychologii? - patrzyłam na niego z niedowierzaniem.
     - Nie, dlaczego? - zaśmiał się.
     - Dobra już dobra. - zaczęłam mówić poważnie. - Obaj mi się podobają, masz rację. I każdy ma swoje plusy. Ale Tomi, ja nie chcę się wiązać z żadnym z nich. - skłamałam mu prosto w oczy. Pierwszy raz w naszym życiu. - Chciałam się po prostu dobrze bawić w wakacje.

***

 8. sierpnia 2011 godzina 1:30

     Po dzisiejszej porannej rozmowie z kuzynem siedziałam sama przez większość dnia. Dopiero kiedy zbliżała się kolacja, wzięłam długi prysznic i spotkałam się z chłopakami. Myślałam. Po prostu cały dzień myślałam nad tym, co uświadomił mi Thomas. To prawda, że Marco ma większą siłę przebicia. Wszędzie. Po prostu jest osobą, która lubi być w centrum uwagi i to sprawia, że ustawia się za nim taki sznureczek kobiet. I właśnie chyba to mnie w nim zauroczyło. Jednak to Mario był pierwszą i ostatnią osobą, o której myślałam w ciągu dnia. Tak, musiałam się w końcu przyznać przed samą sobą, że zakochałam się w nim. Czułam jak łączy nas niewidzialna nić porozumienia. Byłam przy nim taka szczęśliwa. Nigdy wcześniej nie spotkałam takiego chłopaka. Był czuły, troskliwy i inny niż wszyscy. Widziałam dobroć w jego oczach i czystą radość w jego uśmiechu.

     Dzisiejszą noc też spędziłam na plaży. Uwielbiałam tę część dnia na moich wakacjach. Tym razem to ja zaprosiłam Mario na "randkę". Usiedliśmy na leżaku wpatrując się w blask księżyca odbijający się od tafli spokojnego morza. Z głośnika telefonu dochodziły nas dźwięki wolnej muzyki. To była jedna z romantyczniejszych chwil jakie przeżyłam w swoim życiu. Mario siedział obok i po chwili powoli się do mnie przysunął. Spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy. On pogładził mnie czule po policzku i złapał za rękę. Wstał i przyciągnął do siebie. Objął mnie w pasie, a ja ułożyłam swoje dłonie na jego klatce piersiowej. Zaczęliśmy powoli kołysać się w takt muzyki. Przesunęłam ręce na jego szyje i znów spojrzałam w jego brązowe tęczówki.
     - Chyba się w tobie zakochuje. - wyszeptał mi do ucha. - Jesteś zupełnie inna niż dziewczyny, które do tej pory poznałem w swoim życiu. Czuję się tak dobrze w twoim towarzystwie, że nawet nie potrafię wyrazić tego słowami. W końcu mogę być sobą. - ujął moją dłoń i delikatnie musnął ją swoimi ciepłymi wargami.
     - Pocałuj mnie. - zachęciłam go. Spojrzał na mnie zaskoczony, by po chwili złożyć na moich ustach łagodny pocałunek.
     - To nasz ostatni wspólny wieczór.
     - Mam nadzieję, że nie. - uśmiechnęłam się smutno.
     - Proszę, powiedz, że też coś do mnie czujesz. - wzięłam jego rękę i położyłam na swoim sercu, które w tej sekundzie łomotało jak oszalałe.
     - Ono bije dla ciebie, Mario. - w odpowiedzi pocałował mnie. Najpierw delikatnie, później coraz mocniej i namiętniej. Chętnie odwzajemniałam jego czułości. Czekałam na tę chwilę już od dłuższego czasu. Wiedziałam, że nie jestem piłkarzowi obojętna, ale nie potrafiłam pierwsza zrobić tak śmiałego kroku. Cieszyłam się, że to w końcu on odważył się na coś więcej. Mario ułożył się na leżaku, a ja wtuliłam się w niego mocno jak nigdy dotąd. Chwilę leżeliśmy w zupełnej ciszy. On głaskał mnie delikatnie po ramieniu, a ja wsłuchiwałam się w bicie jego serca. - Jak sobie wyobrażasz dalszy ciąg tej historii? - zapytałam po kilku minutach.
     - To zależy tylko od nas.
     - Wiem. - westchnęłam - Ale oboje musimy tego chcieć.
     - Hani, między nami jest coś tak silnego, że nic i nikt nie jest w stanie tego zniszczyć.

***

8. sierpnia 2011 godzina 6:30

     Za dwie godziny mieliśmy samolot. Wracałam właśnie do szarej rzeczywistości do mojego ukochanego Wiednia. Jednak coś się zmieniło na tych wakacjach. Zyskałam bardzo ważną dla mnie osobę. Osobę najważniejszą w moim życiu.
     - Mario? - zapytałam szeptem, gdy siedziałam mu na kolanach przy recepcji czekając na mojego towarzysza podróży.
     - Tak?
     - Jak myślisz, jak zareaguje Thomas?
     - Myślę, że będzie się cieszył. - uśmiechnął się do mnie zachęcająco. - Kocha ciebie, a mnie uwielbia. Po prostu jesteśmy sobie pisani. - puścił mi oczko i pocałował w policzek.
     - Idzie! - pospiesznie wstałam z jego kolan. Götze złapał mnie jednak za rękę i nie wypuścił. Spojrzałam na niego, a jego uśmiech tylko dodał mi otuchy.
     - Gotowa? - zapytał Thomas. - Ale... - stanął jak wryty widząc nas razem.
     - Stary, kocham twoją kuzynkę i jak chcesz dać mi w ryj to proponuję, miejmy to już za sobą.
     - Wiedziałem! - zaczął się śmiać, ale było w tym dużo szczerej radości.
     - Co?! - krzyknęliśmy chórem. Teraz to my staliśmy jak wryci.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Moje Kochane!
Bardzo, ale to bardzo Was przepraszam za brak aktywności, ale niestety byłam tak przeraźliwie chora, że nie mogłam wysiedzieć nawet minuty przy komputerze. Ale macie moje wypociny... w ogóle nie podoba mi się ten rozdział, ale nie chciałam Was już tak długo trzymać w niepewności. Mam nadzieję, że uda mi się coś szybko napisać :)
Jestem Wam niezmiernie wdzięczna za te wszystkie komentarze pełne pozytywnych opinii :) Droga Kolorowa i sueños bardzo Wam dziękuję za te liczne komplementy ;) Uwierzcie, że to bardzo motywuje do działania ;)

Droga Megi - wybacz za spam :) Obiecuję poprawę ;)

Pozdrawiam Was serdecznie i do następnego!
Wasza Ruda :)