II

26. lipca 2011

     Hotel był cudowny. Zdecydowanie zasługiwał na swoje przyznane cztery gwiazdki. Dwupokojowy apartament na ostatnim piętrze sześciopiętrowego nowoczesnego budynku, który dzieliłam z Thomasem, składał się z sypialni i małego saloniku. W tej pierwszej znajdowały się dwa piękne, ogromne łóżka, które okryte były baldachimami. W tym drugim mieliśmy nowoczesną sofę i gigantycznych rozmiarów plazmowy telewizor. Z tarasu natomiast rozciągał się śliczny widok na ukochane przeze mnie lazurowe morze. Już wiedziałam, że spędzę na nim wspaniałe chwile.
     Tak, dałam się w końcu namówić kuzynowi na ten wyjazd. Sama nie wierzyłam w to, co robię. Ale był taki słodki i taki śmieszny, kiedy błagał mnie na środku lotniska na kolanach o wybaczenie. Choć starałam się jak nigdy wcześnie, nie umiałam powstrzymać śmiechu i pomimo że byłam na niego wtedy wściekła, śmiałam się jak opętana. Nie potrafiłam odmówić i, koniec końców, mu uległam. Ale tylko dlatego, że miałam ogromną ochotę zobaczyć Majorkę. I może troszeczkę dlatego, że uklęknął.
     Byłam na niego przez całą drogę lekko obrażona. Jak on mógł nie powiedzieć mi o tym, że nie lecimy tam sami? No jak? Nie chodziło już o to, że mam spędzić dwa tygodnie z dwoma nieznajomymi mi chłopakami, ale o to, że po prostu mnie perfidnie okłamał. Gdyby chociaż wspomniał, że mamy się jeszcze spotkać na miejscu z jego przyjaciółmi, myślę, że nie miałabym nic przeciwko. Zawsze przecież byłam otwartą osobą i chętnie poznawałam nowych ludzi. Z resztą pewnością siebie nigdy nie grzeszyłam. To od dziecka było mi wpajane. I choć bywałam nieśmiała w bliższych relacjach z facetami, w końcu pogodziłam się z myślą, że poznam niejakiego Mario i Marco.
     Byłam bardzo ciekawa kim oni są. Mój kuzyn raczej nigdy nie przedstawiał mi swoich znajomych. Praktycznie od dziecka mieszkaliśmy blisko siebie i razem się wychowywaliśmy. Nie pochodzimy co prawda ze sportowej rodziny, ale nasi rodzice zawsze pchali nas w tym kierunku. Powtarzali, że talent to tylko 1% sukcesu i tylko ciężką pracą możemy coś osiągnąć w życiu. Jesteśmy w podobnym wieku i dlatego, że nasze życie ciągle kręciło się wokół sportu, zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Thomasa od zawsze traktowałam jak brata, ale pierwszą osobą, którą mi przedstawił, była Marie. Od razu ją polubiłam. Taka wesoła i promienna. Kiedy tylko się z nią spotykałam, natychmiast poprawiał mi się humor.
     W końcu doczekałam się tego upragnionego momentu, w którym miałam poznać tych dwóch młodych piłkarzy. Sama się sobie dziwiłam, ale ponoć czekanie wzmaga apetyt. Przyjechaliśmy do hotelu i szybko zadomowiliśmy się w naszym pokoju. Po niecałych 30 minutach Thomas odebrał telefon i po krótkich 'yhym' i 'aha' oznajmił mi, żebyśmy zeszli na dół na stołówkę. Wyjęłam z walizki czyste jeansowe szorty i fioletowy top, szybciutko się odświeżyłam, związałam włosy i udaliśmy się w kierunku windy.
     - Sorry. - rzucił kuzyn kiedy byliśmy już prawie na parterze. - Mogłem powiedzieć ci wcześniej.
     - Luz. Już mi przeszło. - uśmiechnęłam się. - Mam tylko nadzieję, że oni jacyś normalni są. - wystawiłam mu język.
     - Zależy co masz na myśli mówiąc 'normalni'. - zaczął się śmiać, gdy podążaliśmy w stronę recepcji, gdzie umówiliśmy się z piłkarzami. Już z daleka widziałam dwóch rozchichotanych młodzieńców w letnich ciuchach. - Heeeeej! - Thomas przywitał się z przyjaciółmi. - To jest Hannah. - wskazał na mnie. - A to Mario - podałam rękę niższemu. - i Marco.
     Mario był uroczym brunetem, który wydawał się być w moim wieku. Miałam dziwne wrażenie, że był lekko zawstydzony. Mimo wszystko widziałam, że kąciki jego ust lekko drgnęły, a po chwili pocałował mnie w rękę. Cóż za dżentelmen, pomyślałam od razu.
     Marco natomiast był blondynem z czarującym uśmiechem na twarzy. Pierwsza myśl? Playboy, który bawi się uczuciami wszystkich naokoło. Rzucił mi niedbałe 'cześć' i natychmiast poprawił swoją czapkę wodząc wzrokiem za rudowłosą pięknością, która właśnie przechodziła obok nas.
     Nie chciałam jednak oceniać ludzi po pozorach i postanowiłam dać im szansę. Wierzyłam, że te wakacje będę ciekawe, a jeśli nie z tymi trzema mężczyznami u mego boku, to na pewno sama znajdę sobie absorbujące zajęcie.

***

27. lipca 2011

     Obudziłam się wyjątkowo wcześnie z lekkim bólem głowy. Moje wczorajsze obawy, że nie dogadam się z chłopakami były zupełnie bezpodstawne. Zrozumiałam, co miał na myśli Thomas mówiąc, że ci dwaj nie są do końca normalni. Dawno nie spotkałam tak wyluzowanych i zabawnych ludzi. Po kolacji Marco podsunął pomysł, by udać się na imprezę. Postanowiliśmy zaszaleć na dobry początek wakacji. Cieszyłam się z tego pomysłu, bo dawno nie tańczyłam. Na co dzień niestety nie miałam na to zbyt wiele czasu. Treningi, zdrowy tryb życia, trening i jeszcze w między czasie gdzieś trzeba szkołę zmieścić. A każdy przecież też ma życie prywatne i moje czasami po prostu na tym cierpiało. Zawsze byłam pochłonięta sportem, co sprawiało mi wielką przyjemność, więc nie szukałam innych rozrywek, ale rzadko też przebywałam w towarzystwie mężczyzn czy romansowałam.

     Zwlekłam się z łóżka. Spojrzałam na zegarek: była dopiero 8:00. Dziwiłam się trochę, bo jednak wczoraj zaszaleliśmy. Thomas nadal smacznie spał. On z reguły też na takie imprezy nie miał czasu. Wiedziałam, że będzie dzisiaj chciał pospać trochę dłużej. Wymknęłam się po cichutku z sypialni i zamknęłam drzwi. Udałam się pod prysznic. Czułam się już wyspana i postanowiłam skorzystać z dnia. Wygrzebałam z szafy swoje sportowe ubranie i buty. Zjechałam na dół i ruszyłam w kierunku plaży. Tuż przy brzegu zrobiłam kilka skłonów i ruszyłam do biegu. Początkowo wolno, by co jakiś czas przyspieszać kroku. Jak na tak wczesną porę było już niesamowicie gorąco. Ale tego mogłam się przecież spodziewać w takim klimacie. Kochałam morze i ciepłe kraje. To właśnie tutaj wyobrażałam sobie swoje przyszłe życie. Słońce, palmy, owoce cytrusowe. I ten wymarzony domek z dala od ludzi na skraju urwiska ze schodami prosto do wody. Moja wyobraźnia zawsze była bujna, więc dosłownie po kilku sekundach przeniosła mnie w to piękne miejsce. Biegłam przed siebie z szerokim uśmiechem na twarzy, gdy nagle wpadłam na coś i wylądowałam na piasku.
     - Hannah? - spojrzałam przymrużonymi oczami na moją przeszkodę. Słońce, które odbijało się od tafli wody jeszcze bardziej mnie oślepiało. Przed sobą widziałam tylko sylwetkę młodego i jakże wysportowanego chłopaka bez koszulki. Podał mi rękę.
     - Mario? - dopiero teraz zorientowałam się na kogo wpadłam. - Co ty tu robisz? - uśmiechnęłam się, bo mimowolnie zmierzyłam go wzrokiem z góry na dół. Oj... a było na czym oko zawiesić.
     - To, co ty, biegam. - odwzajemnił uśmiech. - Żyjesz? Nie stratowałem cię za bardzo? - słyszałam troskę w jego głosie, co było niesamowicie przyjemne.
     - Żyję i nic mi nie jest.
     - To się cieszę. Biegniemy razem?
     - Nie wiem czy dotrzymam kroku tak wysportowanemu piłkarzowi.
     - E tam! Dam ci fory. - położył mi rękę na ramieniu i wystawił język, a po chwili wystartował.
     - Ej! Miałeś dać mi fory! - pobiegłam za nim próbując go dogonić.
     - A co ty tak wcześnie na nogach? - zapytałam, kiedy siadaliśmy na leżakach przy naszym hotelowym basenie z drinkami w rękach.
     - A nie wiem. - wzruszył ramionami. - Jakoś nie mogłem spać. - uśmiechnął się sam do siebie znacząco poruszając brwiami i tylko on wiedział dlaczego. - A ty?
     - Obudziłam się po prostu i postanowiłam aktywnie zacząć te wakacje. - puściłam mu oczko. Sama nie wierzyłam w to, co robię. Götze chyba wpadł mi w oko.
     - Aktywnie to my już je wczoraj zaczęliśmy. - zaczął się śmiać. - Świetnie tańczysz, wiesz? - spojrzał na mnie zalotnie i wziął łyk zimnego napoju.
     - Dziękuję. - lekko się zarumieniłam. Rzadko spędzałam czas z płcią przeciwną i rzadko też słyszałam komplementy.
     - Jesteś gimnastyczką, prawda? - pokiwałam twierdząco głową. - I nie lubisz piłkarzy. - bardziej stwierdził niż zapytał.
     - Co?! - zakrztusiłam się własną śliną.
     - Przynajmniej tak mówił Thomas.
     - On ma za długi język.
     - Czyli jednak mnie nie lubisz. - sama nie wiedziałam czy się ze mną droczy, czy mówi poważnie, bo miałam wrażenie, że lekko posmutniał.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witam!
Zostawiam Was z drugim rozdziałem :) Trochę mi nie wyszedł... Obiecuję jednak poprawę i mam nadzieję, że kolejny będzie szybciej i będzie lepszy ;p
Pozdrawiam,
Ruda :)